W Gdańsku pożegnaliśmy wybitnego Sanoczanina

      W wietrzny i dżdżysty poniedziałek 16 maja rodzina i przyjaciele, w tym trójmiejscy Sanoczanie pożegnali na gdańskim cmentarzu komunalnym wybitnego Sanoczanina, dr Zenona Knypla. Trochę wcześniej, podczas odprawionej w Jego intencji w kościele dominikanów mszy świętej (także przed nią) śpiewała mu solistka Opery Bałtyckiej, córka Zygmunta Fedyka, kolegi Zenona z sanockiego liceum, Monika Fedyk-Klimaszewska, profesor miejscowej Akademii Muzycznej. Chyba nie trzeba dodawać, że śpiewała pięknie.

      Urodził się (22 kwietnia 1934.) w Chyrowie (obecnie Ukraina) ale serce zostawił w Sanoku, mieście swojej młodości, mieście gdzie zawiązał trwające całe życie przyjaźnie. Odnowiły się one i pogłębiły po 50 latach od złożenia (w 1952 r.) matury, podczas okolicznościowego zjazdu koleżeńskiego. Powstała wtedy „Wielka Księga Jubileuszowa 1952-2002”, której kontynuacją był Pamiętnik Abiturientów Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Królowej Zofii w Sanoku („tworzony dla zamkniętego kręgu odbiorców ku pokrzepieniu serc i umacnianiu więzi koleżeńskich”) „Matura 1952” wydawany aż do chwili obecnej. Ostatni, 30 numer sygnowany jest „Wiosna 2015 - wiosna 2016”. Zenon był wydawcą, dostarczycielem lwiej części tekstów a także autorem niepowtarzalnej, świetnej grafiki. Sprawami technicznymi, składem komputerowym zajmował się najmłodszy brat Zmarłego, Mieczysław Knypl (elektronik i dziennikarz). Przedsmak tego czym była (niestety już tylko była) „Matura 1952” można poczuć zaglądając na nieistniejący już portal Matura 1952 publikujący „cenzuralne” (mniej osobiste) teksty „Pamiętnika”. Zarchiwizowane „resztówki” portalu nadal są (w maju 2016) dostępne pod adresem: http://web.archive.org/web/20131011074505/http://www.matura1952.pl/

      Po maturze za radą ks. Lechowicza Zenon poszedł na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ich ukończeniu trafił najpierw do Gdańska (gdzie zrobił aplikację), potem do Lęborka (gdzie po kilkunastu latach został prezesem tamtejszego Sądu Powiatowego), a wreszcie na stałe do Gdańska. W Sądzie Wojewódzkim kierował wydziałem cywilnym. Był też wiceprzewodniczącym Izby Morskiej w Gdyni. W latach 1978-80 kierował wydziałem prawa międzynarodowego w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wtedy a także później, już w III RP brał udział w licznych międzynarodowych rokowaniach, uczestniczył w konferencjach naukowych, seminariach, spotkaniach. Był konsultantem prawnym Sejmu i Senatu.

Na Konferencji ONZ w Neapolu (1994)

      Jego ostatnim, przed przejściem w stan spoczynku (w 1999), miejscem pracy był Sąd Apelacyjny. Wcześniej, jeszcze za „końcówki” PRL został zdjęty, na polecenie I Sekretarza KW PZPR, ze stanowiska prezesa Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych - za bronienie niezawisłości swoich kolegów sędziów.

      Doktoryzował się w 1972 na podstawie pracy „Ekstradycja jako instytucja prawa wewnętrznego i międzynarodowego”. Zawartej w niej tezy („wykonywanie eksmisji dosłownie na bruk narusza prawo polskie i międzynarodowe zobowiązania Polski w dziedzinie praw człowieka”) bronił uparcie przez wiele lat aż w końcu, także dzięki jego staraniom 15 grudnia 2000 r. została wydana nowela do ustawy z 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych, ograniczająca eksmisję na bruk, a dalsze ograniczenia wprowadziła ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów. W kwietniu 2001 r. eksmisję na bruk potępił Trybunał Konstytucyjny.

      Jest autorem i współautorem wielu prac naukowych i książek z dziedziny prawa.
      Pracował nad nimi do końca życia, ostatnio ukazał się 700-stronicowy „Komentarz do ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, stan prawny na dzień 1 kwietnia 2015 roku” (Zenon Knypl, Zbigniew Merchel).

      Został odznaczany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medalem „Za zasługi dla Republiki Czechosłowackiej”, medalem „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.

      Był członkiem Trójmiejskiego Oddziału Zamiejscowego Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. Miał tu wielu przyjaciół. Nasze coroczne spotkanie opłatkowe po raz pierwszy opuścił dopiero w tym roku. Z powodów zdrowotnych. O poprzednich pisywał w „Matura 1952”.

Na Spotkaniu Opłatkowym trójmiejskich Sanoczan (2010)