| Sanok | Zamek | Gimnazjum | Kopiec |

Wspiąłeś się na swój skalny szczyt      W omgłę dziejowych dni owity      Czujką stanąłeś - senny zwid      Na straży Rzeczy-Pospolitej.      W okrąg cię objął mroczny las,      Ciemnia tajemnic nieprzejrzanych      San srebrny w cieniach nocy gasł,      Tyś czuwał - czujne OKO SANU.      Świtaniem, gdy jutrzniany brzask      Ścieli poświatę siewną łanem,      Stoisz świetlisty w blaskach kras      Żuraw - dzierżący straż nad Sanem.

Patrzysz i słuchasz - tężysz słuch:      Zali skąd jaka wieść nie leci      Tyś ją w lot imał i czuj-duch!      Z rubieży niosłeś ją po świecie.      Tak w dni pogody i w czas burz      Z sędziwym Sanem wieki cieką      Ty trwaj - odwieczny nad nim stróż      Wsłuchany w nurt płynących wieków.

KOPIEC ADAMA MICKIEWICZA Edmund Słuszkiewicz

Kto rzucił hasło, poniósł zew,       nie pomnę, dzieckiem wtenczas byłem;       Ale pamiętam, jak zew krzepł       pomnę, jak rosła ta mogiła.       Widzą, mam w oczach obraz ten:       jak zwolna wznosi się od podstaw       I śnię dziś barwny wspomnień sen,       by film, co się na ekran dostał.       Snuje się wstęga filmu skądś       odsłania dni zapadłe w niebyt       Ciągnie ku sobie, rwie mnie prąd       w nurt zdarzeń, którem ongi przeżył.       Widzę ruchliwą, mrówczą młódź       z rydlami w rękach lub z oskardem       ryje rudego wzgórza ródŸ,       wrębując się w rdzeń gruntu twardy.       Bryły granitu, kruchy piarg,       wydarte z łona ziemi brzemię,       rzuca na taczki mocą bark       i w górę toczy mrówcze plemię.       Wąż taczek pnie się, dech za tchem,       w skrętach wciąż mnoży swe pierścienie       Aż sięgnął szczytu kopca - łbem,       i złożył łeb - kamieniem.       Takżeś to rosła w oczach mych,       Mogiło - wznosząc wzwyż swe piętra       Rosłaś krwi tętnem młodych żył       pierś ziemi tchem ogromnym wzdęta.

Nadeszła chwila twego chrztu       stos wielki wznieśliśmy z jałowca       I buchnął ogień z wonnych krzów,       i niósł się łuną wokół Kopca.       Noc ciężka trwała dławiąc nas:       mrok mroczy mózgi, ciemń pierś gniecie       Aże Twojego ognia blask       jął nam wieczystym Zniczem świecić.       Piliśmy jaśń, chłonęli żar       usty i mózgiem, krwią i sercem,       by rozgrzać chłody naszych warg,       duszę dać w całopalną żertwę.       By ogień tlał u wszystkich staj,       aby nie wygasł w dżdże ni burze,       co rok zakwitał w Trzeci Maj       na Kopcu świeży stos w purpurze.       Aż przyszedł czas — i błysnął świt       jutrznią zaranną, w krwi skąpaną       Iścił się nam serc naszych mit:       czekany Dzień pośród nas stanął.       W górze, na firmamencie Dnia       Tyś światłem swego słońca gorzał,       Wieszczu płomienny, w błyskach, w skrach       Odwieczny Blask - Pochodnia - Pożar!